Een diep zwart gat. Wat moest ik doen? Mijn droom om lerares te worden was precies toch niet meer wat het was. Ik zag mezelf niet van hot naar her rijden met het openbaar vervoer (want ik had geen rijbewijs en was dat duidelijk ook niet van plan) om sprokkeluurtjes te verzamelen. Bij drie verschillende spontane sollicitaties in het kunstonderwijs kreeg ik hetzelfde advies: "Begin er niet aan." Geen uitleg, alleen dat. Ik vond het raar. Waarom zouden ze me ontmoedigen, nog voordat ik de kans kreeg om mezelf te bewijzen? Toch kon ik na drie keer niets anders bedenken dan dat het misschien een teken was. Misschien was dit gewoon niet de richting die voor mij bedoeld was.
Daarna volgde een zware depressie. Ik voelde me volledig verloren. Wat kon ik doen met mijn diploma? Helemaal niets, leek het wel. Terug naar de textielwereld was een optie, maar de leuke job van tekenen en schilderen was in rook opgegaan. Het enige dat nog overbleef, was achter een pc zitten. Ik wist dat dat niets voor mij was. Het maakte mijn rug stijf en mijn hoofd zwaar, en ik werkte mijn collega’s op de zenuwen met mijn vele gezucht.
We hadden net een lief, klein huisje gekocht dat we helemaal gestript hadden. Werk was er dus wel – verbouwen en inrichten. Dat werd mijn enige houvast.
In die tijd werd je, helaas, met rust gelaten door de overheid. Geen verplichtingen, geen begeleiding. Toch besloot ik hulp te zoeken en ging langs bij de Werkwinkel, zoals dat toen heette. Mijn probleem voorleggen was al een stap, maar de ontmoeting met een norse dame gaf me weinig hoop. Ze wilde me even ontnuchteren: "Je hebt geen kinderen, dus wat stel je je aan?" Ik kwam er nog verdrietiger buiten dan ik al was. Het voelde alsof niemand me begreep.
De tweede keer ontmoette ik een oudere man, ook van de Werkwinkel. Hij luisterde wél. Hij begreep me. Hij dacht mee en sprak met een kalme stem die vertrouwen gaf. Het was alsof er eindelijk iemand was die mij als persoon zag, niet alleen mijn situatie. En daar, midden in die wanhoop, werd een klein zaadje geplant: je kan iemand maken of kraken met de manier waarop je met ze omgaat. Het verschil was enorm.
Toch bleef het een zware periode. Ik was zoekende, voelde me nutteloos en niet bijdragend aan het grotere geheel. Het viel me toen op hoe belangrijk werk is in onze maatschappij. Het is vaak het eerste wat mensen je vragen: "Wat doe je voor werk?" Als je geen antwoord hebt en alleen maar voor je uit staart, voel je je al snel een mislukkeling. Na een dik jaar zonder doel leek er eindelijk een sprankeltje hoop te komen.
Ik liep op een dag door mijn buurt en zag op het raam van een klein natuurvoedingswinkeltje een bord hangen: "Overname gezocht." Er gebeurde iets in me. Het voelde alsof dit misschien mijn kans was. De gedachte liet me niet meer los. Enkele dagen later had ik mijn beslissing genomen: ik zou winkelier worden. Ik zou natuurvoeding, vers biologisch brood, kazen, groentepakketten, voedingssupplementen en nog meer van dit alles, verkopen! Dit was helemaal mijn ding! Of zo dacht ik toen.
Maar niets was minder waar. Het was helemaal niet mijn ding. Help! Wat nu? Hoe ik van deze nieuwe tegenslag weer opkrabbelde, lees je in deel 3.
Comentarios