Een verhaal moet ergens starten. Atelier Wow bestaat in januari 2025 drie jaar. Hoera! Maar wat kwam ervoor? Ik krijg vaak deze vraag tijdens workshops, en aangezien ik graag vertel en schrijf, leek het me een goed moment om toch nog eens een blog te starten. Ja, het is dus niet mijn eerste keer.
Maar we starten bij het begin.
De roep
Ik herinner me mijn middelbare schooltijd – of scholen, om precies te zijn. Ik was een ongelooflijk dappere onderpresteerder. Ik kon best snel studeren, maar even later was ik alles weer kwijt. Toen ik 14 jaar was, wilde ik naar de academie. Het toenmalige PMS (nu CLB) adviseerde echter om naar een grafische school te gaan.
Dat bleek geen geweldig advies. Het eerste jaar vond ik nog wel leuk, maar in het tweede jaar vond ik geen enkele opleiding meer interessant. Dan toch maar weer terug naar een klassieke meisjesschool, want ik wilde uiteindelijk wel een diploma halen. Gelukkig hield ik het daar drie jaar vol. Veel gestudeerd heb ik niet. Vaak stond ik ’s morgens om 3 uur op om een examen te leren. Meestal ging dat goed, soms ging het fout. Ik was niet zo’n fan van studeren. Ik ging graag naar school, maar het nut van leren zag ik niet altijd in. Alles wat ‘moet’, loopt bij mij nu eenmaal wat stroever. Toch wist ik dat ik wilde verder studeren.
Gelukkig koos ik na lang twijfelen uiteindelijk voor de kunstacademie. Mijn andere optie was iets met opvoeding: moeilijke kinderen begeleiden. (Waar haalde ik dat vandaan?)
Ik koos voor de richting textielontwerpen. We waren maar met vier studenten. Het was niet altijd makkelijk, maar creëren – elke dag – gaf me zoveel energie. Na mijn studies kon ik meteen aan de slag als textielontwerpster, maar dat werd geen succes. Ik bakte er niets van. Ik had een artistieke opleiding achter de rug, geen technische, en dat bleek geen match.
Ondertussen had ik gesolliciteerd bij een groot textielbedrijf in Vichte. Ik mocht er eerst twee dagen per week werken en later bijna voltijds. Als ik erop terugkijk: wat een leuke job! Ik mocht dessins tekenen en schilderen. Ik heb er veel geleerd. De dessins kwamen uiteindelijk terecht op matrasstoffen, wat ik persoonlijk iets minder vond, maar het ontwerpen zelf was hetzelfde.
Toch pendelde ik drie uur per dag, en dat werd me te veel. Ik begon na te denken over wat ik daarna wilde doen en besloot eerst een aanvullende lerarenopleiding te volgen aan de kunstacademie. Na twee jaar had ik mijn pedagogisch bewijs en wist ik: ik ga lesgeven in het deeltijds kunstonderwijs.
Grappig genoeg hield ik het na drie maanden al voor bekeken. Het was niets voor mij. De sprokkeluurtjes, de lange afstanden – het was gewoon te veel.
En toen kwam er niets.
Ik had geen richting, geen drijfveer. Zonder een concreet doel viel ik in een groot zwart gat.
Hoe ik daaruit ben geklommen? Dat vertel ik je in mijn volgende blogpost.
Commentaires